wtorek, 15 września 2015

You are Mine [10]



Znajdując się kolejny raz sam na sam z Sehunem powodowało, że osiemnastolatek nie wiedział, co ze sobą zrobić. W czasie, gdy on siedział zmieszany drżącymi dłońmi sięgając po filiżankę z parującym napojem Sehun siedział naprzeciwko niego bacznie go obserwując i wyłapując przy tym liczne oznaki stresu u chłopaka.
- Luhan czym się tak stresujesz? - odezwał się w końcu pocierając palcem swój podbródek. Blondyn drgnął i lekko uśmiechnął się do niego.
- To nie stres, po prostu.. miałem nieudany dzień.
- Opowiedz mi więc o tym - chłopak o platynowych włosach pociągnął łyk czekolady. - Jesteśmy tu sami. Możesz ze mną swobodnie porozmawiać. - Luhan otworzył usta by po chwili znów je zamknąć. - Masz jakieś pytania, prawda? Pytaj.
- Tak właściwie.. dlaczego mnie tu zaprosiłeś?
Oh uśmiechnął się.
- Ponieważ chodzimy do tej samej szkoły Luhanah i chciałbym cię w końcu lepiej poznać. - odpowiedź zaskoczyła niższego.
- Lepiej.. poznać? - przełknął cicho ślinę na co jego towarzysz się zaśmiał.
- Nie uważasz chyba, że to coś złego, że zaprosiłem cię tutaj, hm? Chciałbym wiedzieć co lubisz, czego nie, co słuchasz, jakie masz lęki i te inne zapoznawcze bzdety.
- To brzmi jak przesłuchanie. - kąciki ust Luhana delikatnie powędrowały do góry.
- Można to nazwać i tak - przeczesując gęste włosy ręką przysunął filiżankę bliżej chłopaka. - Powiedz mi Luhanah co się dziś wydarzyło.
Blond włosy przestał się uśmiechać zagryzając dolną wargę. Nie umknęło to uwadze Oh.
- Widziałem jak katują dzieciaka w szkole. - odezwał się cicho bawiąc palcami. - Niezależnie co było powodem nie mogłem na to patrzeć, myślałem, że.. oni go zabiją. - schował twarz w dłoniach a Sehun przysunął się do chłopaka. - T-tao i Jonghyun na oczach całej szkoły, ale ja.. nie mogę nic poradzić na to, że czuję coś do Huang'a Sehun i już kompletnie nie wiem co mam robić.. - mamrotał dalej.
Luhan nie widział jak Sehun przez krótką chwilę się skrzywił.
- To proste. Zapomnieć o nim.
- Gdyby to było takie łatwe nie zadawałbym sobie tyle trudu by się do niego zbliżyć. - westchnął Lu. - Małymi krokami.
- Popełniasz błąd wiesz o tym, prawda? - głos starszego stawał się coraz bardziej chłodny, dlatego blondyn wziął dłonie z twarzy patrząc na niego. - Dobrze wiesz jaki jest Zitao, on cię tylko krzywdzi a ty pozwalasz mu na to z powodu jakiegoś głupiego i bezsensownego zauroczenia. - dodał opanowanym tonem Oh, choć Luhan wyczuwał, że ten robił się spięty. Jednak trudno było cokolwiek wyczytać z jego zaciętej i beznamiętnej twarzy. Jedna wielka chodząca zagadka. Cały on.
Luhan pokiwał powoli głową, po czym wrócił do konsumowania słodkiego napoju. Brak skupienia na nim nie spodobało się Sehunowi. Pochylił się więc tak, by ich twarze dzieliły centymetry.
- Nie zamierzasz go sobie odpuścić, huh? - mruknął przyciszonym głosem zaś Lu wpatrywał się w niego szeroko otwartymi oczami.
- Nie zamierzam. - usłyszawszy jego ciche szepnięcie Sehun od razu to wykorzystał.
- Nawet nie jesteś pewien swoich słów. Próbujesz mi wmówić, że to wszystko do czego nie raz potrafią być zdolni jest dla ciebie w porządku. Spójrz na siebie. Drżą ci dłonie, jesteś ciągle niewyspany, nigdy nie widać cię na korytarzach nawet teraz siedzisz spięty i rozglądasz się wokół. Boisz się Luhan.
Nie potrafił przyjąć tego do świadomości, bo chociaż przyzwyczaił się do nieobliczalnego zachowania Huang'a tak przyłapywał niekiedy siebie na tym, że się trząsł i niesamowicie zasychało mu w gardle. Nie chciał się tak czuć, ale to był chyba ten instynkt, stworzenie bariery, otoczkę, która ochroni go przed wszelkim złem a nawet miłością swojego życia. Siląc się na uśmiech zmierzwił włosy Sehuna na co ten znieruchomiał.
Kiedy blondyn głaskał jego włosy Oh myślał tylko o tym, by w końcu go pocałować. Nie było nic gorszego jak patrzenie na drugą połówkę wyniszczającą się przez głupie zauroczenie. Starał się odwieść go od Tao, naprawdę tego chciał, przecież to on na niego zasługiwał. Zadbałby o niego i kochał, nie Tao. Te bezczynne czekanie doprowadzało go do szału.
- Jeśli zaraz nie weźmiesz rąk pocałuję cię. - Luhan myślał z początku, że się przesłyszał. - Nie żartuję.
Chłopak natychmiast wziął ręce z jego włosów a Oh tak bardzo żałował, że ten go posłuchał. Odchrząkując nieco gniewnie wyprostował się sięgając po swoją dotąd nietkniętą czekoladę i biorąc łyk. Nie przepadał za słodkimi napojami.
Luhan poczuł się jeszcze bardziej zmieszany doskonale zdając sobie sprawę, że ten znowu spochmurniał. - Może ja już..
- Za rogiem jest kino - przerwał mu chłopak. - Chcesz się wybrać?
Dzień z Sehunem? To trochę za dużo jak dla blondyna, ale nie miał na tyle śmiałości, by odmówić dlatego skinął powoli głową co spowodowało, że mimika twarzy Oh diametralnie się zmieniła.
- Świetnie, drugi raz godzisz się gdziekolwiek ze mną pójść jesteśmy na dobrej drodze czy jakoś tak.
                                                         
                                                                                   . . .
 
Dlaczego to tak musi boleć?
Kyungsoo zacisnął usta w wąską kreskę widząc siedzącego na boisku Jongina wraz z wczorajszą dziewczyną i kilkoma chłopakami ze starszych klas jak podejrzewał. Nie rozumiał jego zachowania i choć tamtego dnia uciekł z płaczem Kai nie zadzwonił do niego potem. Był jedynie pewien, że ciemnowłosy wpakował się w jakieś gówno, z którego sam nie ma zamiaru wyjść. Podejrzewał, że Luhan chciał mu powiedzieć o narkotykach, kiedy przyszedł do niego ze zmartwioną miną, ale on nie był głupi - zauważył to już wcześniej.
Odpalając papierosa zaciągnął się siedząc na murku niedaleko boiska, jednak nie w zasięgu wzroku Kai'a i jego nowych przyjaciół. Farbowana na rudy odcień dziewczyna przełożyła nogi przez nogi Jongina, co dodatkowo podsyciło złość w brunecie. W pewnym sensie zależało mu na tym kretynie, ale im dłużej milczał tym bardziej zaczęło mu to ciążyć.
W pewnej chwili oderwał wzrok od obiektu jego zainteresowania widząc mijającą go sylwetkę a kiedy odwrócił głowę ; jak się okazało Jonghyun usiadł obok niego.  Musiał zamrugać kilka razy by uwierzyć, czy to faktycznie on. Milczał jak to miał w zwyczaju.
- Nie zamierzasz spytać mnie co tu robię? - ciszę pierwszy przerwał Jong wyciągając z kieszeni paczkę szlugów. Chwilkę potem odpalił jednego zaciągając się tak mocno, że D.O. się automatycznie skrzywił.
- Zapytałbym gdyby mnie to interesowało. - skłamał.
Jonghyun prychnął, po czym wskazał brodą na trzymanego przez chłopaka papierosa. - Od kiedy trujesz sobie życie tym gównem?
- Jakbym słyszał wszystkich wokół. - brunet wywrócił oczami dopalając swoją używkę. - Mógłbym spytać o to samo ciebie, ale jak już mówiłem nie interesuje mnie twoje życie. - zeskoczył z murka chcąc jak najszybciej dostać się na kolejne zajęcia, jednak Jjong był szybszy chwytając go za nadgarstek co spotkało się z uniesionymi wysoko brwiami niskiego chłopaka. Kim stwierdził, że wyglądał uroczo patrząc na niego swoimi dużymi oczami.
- Porozmawiajmy. Jesteś zdenerwowany, o co chodzi?
Kolejne zaskoczone spojrzenie. Moment na otrząśnięcie się przez miły ton głównego tyrana w szkole. Ciekawość zwyciężyła. - Dlaczego jesteś dla mnie miły? I z jakiego powodu przyszedłeś właśnie tu?
On wiedział, że w końcu się złamie. Nie pomylił się. Arogancki uśmiech błysnął na jego ustach. - Czy to właśnie nie znaczy, że się mną jednak interesujesz?
- Bezczelny prostak. - westchnął pod nosem brunet, po czym przysiadł z powrotem obok niego, ale trochę dalej. - Nie lubię owijania w bawełnę, czego chcesz?
- W pewnym sensie.. zaintrygowało mnie to, że ostatnimi dniami spędzasz czas zupełnie sam. - odpowiedział wzruszając ramionami. Póki co był szczery. - Wydaje mi się, że on może być powodem, mylę się? - przekręcił głowę bacznie obserwując reakcję chłopaka.
- On? - powtórzył cicho, złość zaś ustąpiła zdezorientowaniu.
Mimo, że Jonghyun nie należał do cierpliwych osób tak wskazał brodą na boisko szkolne. Miał powód dla którego przyszedł do Kyungsoo. Na pewno nie było to zainteresowanie nim, on był tylko pieprzonym łącznikiem dzięki któremu zdobędzie to czego naprawdę chce. Brunet nieświadomie przeniósł wzrok na Jongina a jego twarz od razu zdradziła to jak bardzo ruszył go widok Kim Jongina z tym towarzystwem. Z dziewczyną u boku. Jonghyun tryumfował w duchu, choć wcale nie było mu do śmiechu.
- Przyjaźnisz się z Jonginem? Ah.. głupie pytanie, przecież widać jak reagujesz, gdy na niego patrzysz. Dziwne, bo widocznie znalazł już swoje szczęście. - czuł wewnętrzną satysfakcję, że może górować nad innymi, dlatego wręcz napawał się widokiem cierpiącego chłopaka siedzącego obok.
Jednak nie spodziewał się wybuchu. W ogóle nie spodziewał się takiego gniewu u pozornie niewinnego bruneta. Dlatego musiał działać.
- Odpierdol się ode mnie Jonghyun, bo uwierz, że tego pożałujesz. - warknął Kyungsoo i już miał odejść, gdy znów poczuł na sobie ręce Kim. - Puść mnie do.. - usta wyższego szybko przywarły do tych D.O. łącząc je w przeciągłym pocałunku. W czasie kiedy Jong zawzięcie inicjował namiętny pocałunek tak niższy był w dużym szoku by jakkolwiek zareagować co nie zmieniało faktu, że całował go ciemnowłosy.
W tle było słychać zszokowane odgłosy rozmów, żywą dyskusję uczniów a nawet i pogwizdywania. Z jednej strony wmieszani w tłum stali Zitao wraz z Chenem, obydwaj byli w ciężkim szoku, można było nawet zauważyć jak Jongdae z niedowierzaniem klepie ramię Tao mówiąc coś do niego zaś po drugiej stronie grupki stał Luhan z szeroko otwartymi oczami, zadający sobie w głowie kilkakrotnie pytanie 'dlaczego..?'  Nie wiadomo skąd nagle wziął się tam jeszcze Jongin, chociaż sądząc po zamieszaniu nie było trudne ogarnąć, że coś się tam dzieje. Klnąc głośno pod nosem ruszył naprzód gwałtownie pchając Jonghyuna na ścianę budynku. Pierwsze uderzenie omamiło jego umysł, drugie spowodowało, że ten stracił równowagę a wszyscy wokół wstrzymali oddechy w tym między innymi Luhan i Chen.
- Ty chory idioto! - syknął Jongin przez co zszokowany Kyungsoo cofnął się parę kroków w tył spuszczając głowę. Najmniej się go tu spodziewał. - Masz czelność wyżywać się na Luhanie, kiedy ty odwalasz jakieś chore gierki?! - podniósł głos z zamiarem uderzenia go jeszcze raz, jednak zmroziło go słysząc cichy, sarkastyczny śmiech Jonghyuna. Co do cholery? Nie bronił się jedynie patrzył na Kai'a z kpiącym uśmiechem, włosy natomiast opadły mu częściowo na twarz a stróżka krwi pociekła po brodzie. Krwawił z nosa, ale najmniej go to w tym momencie obchodziło, bo udało się chłopakowi go sprowokować.
- Bingo Jongin. - odezwał się ściszonym głosem co jeszcze bardziej zdezorientowało Kim.
Chciał coś powiedzieć, prawdopodobnie ponownie zaatakować, ale jego ruchy wstrzymał sam Zitao mierząc go zimnym wzrokiem. Chen mignął mu przed oczami zaledwie chwilę potem pewnie zatrzymując się przed Jongiem i sprawdzając jego stan.
- Co tu się odpierdala, Kai. - rzucił pchając go ręką w tył. Wyobrażenie chłopaka całującego D.O. wcale nie poprawiło sytuacji, bo wściekły chłopak znów rzucił się w kierunku Jonga, co sprawiło, że zarówno Luhan jak i Kyungsoo wybiegli w ich stronę chcąc go powstrzymać. Odpychając Zitao szarpnął mocno za kołnierz kurtki chłopaka. - Zbliż się do niego jeszcze raz a zabiję. - wysyczał przez zaciśnięte zęby i właśnie wtedy Jong zareagował gwałtownie pchając Jongina na ziemię. Nachylił się nad nim uprzednio przecierając krew z twarzy, po czym ścisnął w palcach jego podbródek spotkawszy się z jego syknięciem bólu.
- Teraz zwracasz na mnie uwagę, co Jongin? - warknął, ich usta dzieliły centymetry. - Teraz to powinieneś mieć w dupie czy całuję twojego kochasia czy nie, zapamiętaj to sobie.
Luhan i D.O. stanęli gwałtownie, patrząc z przestrachem na rozgrywającą się scenę. Tao prychnął zniecierpliwiony.
- Nie rób scen Jong, chodź już. - dyskretnie zerknął na stojącego jak słup Luhana.
Jonghyun klepnął policzek oszołomionego Kai'a kilkakrotnie z otwartej dłoni, by następnie wyprostować się i skierować w kierunku szkoły, za nim zaś ruszyli Chen i Tao a grupka rozchodziła się powolnie.
Jongin usiadł szybko patrząc to na Lu to na Kyungsoo. - Co się kurwa właśnie stało..?
- Przepraszam ja naprawdę nie chciałem.. - głos D.O. stopniowo się załamywał, kiedy blondyn odwrócił się w stronę wchodzących do budynku chłopaków, zatrzymując wzrok na jednym z nim. Przygryzł dolną wargę.
                                                   
                                                                               . . .
 
Mijając kolejnych uczniów na niektórych boleśnie wpadając podążał wzrokiem za wysoką sylwetką czarno włosego chcąc go jak najszybciej dogonić. Szum na korytarzu był spowodowany nagłym wezwaniem do sali konferencyjnej, gdzie nauczyciele wygłaszali pewne bzdety, ale kiedy tylko zauważył, że Zitao postanowił wymknąć się ze szkoły bez wahania ruszył za nim. Wychodząc z budynku zaklął pod nosem rozglądając się. Rozpłynął się? Tak szybko?
Wydobył z siebie przestraszony odgłos, gdy nagle czyjaś charakterystycznie duża dłoń zasłoniła jego usta a on sam został zaciągnięty poza zasięg kamer.
- Śledzisz mnie? - rzucił gniewnie Zitao patrząc przeszywającym wzrokiem na Luhana. W pewnym sensie blondyn mógł odetchnąć, bo w końcu go szukał.
- Musimy porozmawiać hyung. - spoglądał wyczekująco na wyższego, naprawdę zaledwie tygodnie wcześniej stałby jak sierota ze spuszczoną głową tak teraz niecierpliwie przystawał z nogi na nogę. To szczerze niepokoiło Tao, chciał by ten zawsze się go bał i trzymał od niego z daleka. Krzywiąc się mocno szarpnął chłopakiem.
- Daj mi spokój i nie mów do mnie hyung do cholery. - rozdrażniony wyminął go, ale ten nadal stawiał upór ciągnąc go za rękaw bluzy.
- Musisz mi coś powiedzieć, Tao! - wołał zaś Huang był bliski rozszarpania go. Odwracając się gwałtownie wycedził przez zęby.
- Muszę? Ty chyba zapomniałeś jakim wadzącym śmieciem jesteś w tej szkole.
Nadal bolało, jednak Lu zacisnął usta ignorując wcześniejszy komentarz, który zapewne miał sprawić, że ten ucieknie w popłochu. Nie dzisiaj.
- Dlaczego Jonghyun uwziął się na Kyungsoo? - czarnowłosy obrał taktykę milczenia, nie rozumiał samego siebie dlaczego po prostu go nie uderzył tylko stał i patrzył wkurwiony na tą miernotę. Luhan wywrócił oczami. - Powiedz coś, wyjaśnij mi o co wam chodzi? O mnie? Naprawdę wam tak zawadzam? Zrobię co tylko chcecie jestem skłonny nawet się stąd wynieść tylko błagam was byście nie mieszali do tego Jongina i Kyungsoo, bo..
- Upadłeś na głowę? - warknął Zitao pchając go na ścianę by następnie wbić boleśnie paznokcie w jego ramiona co zaowocowało pojawieniem się w oczach Luhana przebłysku lęku. - Nie wiem dlaczego po prostu ci nie wpierdolę jak kiedyś, chcę widzieć ten jebany strach w twoich oczach jak za pierwszym razem, bo inaczej czuję się.. - urwał klnąc pod nosem. Już zszedł na nie tą drogę co trzeba, stawał się przy tym dzieciaku słaby z dnia na dzień, to go przerastało. Luhan wstrzymał gwałtownie oddech, kiedy twarz Huang'a pojawiła się tuż przy tej jego. - Nie zamierzasz odpuścić? Powinienem był zareagować po tym jak dowiedziałem się na czyjej pierdolonej kanapie nocowałem pewnej nocy.
Blondyn zrobił wielkie oczy nieruchomiejąc, co spowodowało, że Zitao nieco się rozluźnił jak oparzony odsuwając się od niego. Gdy wreszcie zaczerpnął nieco powietrza wymamrotał niewyraźnie do pleców wysokiego chłopaka.
- Wiedziałeś, że Jonghyun podkochuje się w Jonginie? - zatrzymał się. Za nic nie chciał się odwrócić i pokazać tym samym czy ruszył go ten fakt czy też nie. Dłuższe zastygnięcie czarno włosego sprawiło, że młodszy znał już odpowiedź. - Czyli nie wiedziałeś.
Pokręciwszy głową Tao ruszył przed siebie nie zatrzymując się już więcej.
- Jebany dzieciak.
                                                                                  . . .
 
- Mam nadzieję, że wszystko u ciebie gra, Luhan. Dawno nie rozmawialiśmy. Wiem mimo to, że wchodziłeś na stronę o której ci mówiłem i jak? To nie to samo co sam dotyk Huang Zitao, huh? Już niedługo wkroczysz w ten świat i przekonasz się co to prawdziwe życie. Rzeczy, które dotąd wydawały ci się niemożliwe i obrzydliwie złe staną się dla ciebie normalnością. Dopilnuję tego. Mam nadzieję, że kiedyś się zobaczymy Lu Han, nie będzie ci do tego potrzebne moje zdjęcie, bo będę nad tobą czuwał. Już niedługo.
 
Słone łzy spływały po bladych policzkach Luhana, kiedy siedział w kącie swojej zaciemnionej sypialni z podkulonymi pod brodę kolanami a wybita przez średniej wielkości kamień szyba zwiastowała spełnienie jego obietnicy. Odłamki szkła raniły bose stopy chłopaka. Kris nie napisał już potem nigdy więcej.




7 komentarzy:

  1. Okok powiem tak:
    ~Jonghyun* pierdolony (przepraszam) gamoń, który pierwszą lepszą rzeczą musi zwrócić na siebie uwagę i kutwa pała mać kocha Jongina
    ~Tao* o nim lepiej nie wspominać
    ~Kai*Coś czuje że zazdrość próbuje wzbudzić
    ~Sehuj* weź sie w garść człeku!!!! CAŁUJ!!!!
    ~Chen* Knypek....
    ~D.O* Ty to tej schowaj sie tam gdzie cie nie ma xD
    ~Lu*....te emocje....te wybuchy...


    A ta końcówka....PRZEPRASZAM CO?!?!
    CO TO MA BYĆ?!?! (Boje sie własnwgo mieszkania kurde bele....zaraz jakiś kamlot mi wleci i co??)

    OdpowiedzUsuń
  2. O ja nie mogę..... ten oto rozdział, był najlepszym rozdziałem tej całej serii! Naprawdę czytam to już drugi raz i jestem zachwycona! Coś się dzieje, coś czego osobiście ja się nawet nie spodziewałam, chociaż większość opowiadań są przewidujące!
    Żebyś mi tylko kaisoo nie zniszczyła! No ja to była w szoku razem z nimi wszystkimi hej hksbcjgjd

    Tokki

    OdpowiedzUsuń
  3. Heeeej~ ♥ Nawet nie masz pojęcia, jak się ucieszyłam, jak dodałaś kolejny part yam!! Wchodziłam do Ciebie prawie codziennie z nadzieją, że może już jest. I oto on! Chciałam przeczytać od razu, ale jak na złość, dopiero dzisiaj złapałam trochę wolnego czasu.
    Okay, nie marudzę, wracam do ważniejszych spraw: mianowicie, taki Oh Sehun, zadziwiająco miły dla Lulu... jaki ma w tym cel? No oczywiście rozumiem, że Han pewnie mu się podoba i w ogóle... Ale jakoś tak nie do końca potrafię mu zaufać. Czytam dalej, zobaczę jak się rozwinie sytuacja, bo ciężko coś przewidzieć.
    Dobra, jest jeden ogromny plus w Sehunie: jest na tyle odważny i prostolinijny, żeby chociaż spróbować sprowadzić Luhana na ziemię. Ktoś musi potrząsnąć biednym Hanem!
    Szlag by Cię, Sehun! Może jakby dał mu jasno do zrozumienia, że jest zainteresowany, to Lulu wreszcie by się ogarnął. Bo podobno nie ma nic lepszego na złamane serce i zapomnienie o starej miłości, jak nowa. Chociaż... czuję się rozdarta, bo z jednej strony czekam na dalsze wydarzenia z Lulu i Tao, ale tak bardzo szkoda mi Luhana. Musi się chłopak nacierpieć dla miłości.
    Kai jest cholernym idiotą. Odbieram to w taki sposób, jakby sam w jakiś sposób rozkochał w sobie Soo, a później złamał mu serduszko. Co to za przedstawienie, Jjong? Tak długo męczył Luhana... co to ma być?! Jestem w ciężkim szoku, nie bardzo ogarniam... Czy oni wszyscy mają jakieś powiązania, o których jeszcze nie wiemy? Skąd w ogóle ta rozmowa? O NIE. Jjong w Jonginie? Największy skurwiel całej szkoły w naszym kochanym Kaiu? Dobra, Kai też nie jest bez skazy, ale przynajmniej stoi w obronie słabszych, a nie się na nich wyżywa.
    W ogóle, to zadziwiające, że jednak zwalczanie ognia ogniem nie ma sensu. W jednym jestem podobna do Lulu - usilnie wierzę, że bycie miłym dla kogoś, kto cię szczerze nienawidzi - najlepsza taktyka pod słońcem. Jak widać nawet w przypadku lulu i tao zaczyna to w jakiś sposób działać.
    Nie mogę się doczekać kolejnego partu - robi się coraz ciekawiej ♥
    Pozdrawiam serdecznie i życzę duuuuużo weny, xx
    Martis.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Teraz dopiero zwróciłam uwagę na to, że mój zły i niedobry komputer usunął mi ostatni akapit z komentarza :o Chciałam więc tylko dodać (tej końcówki nie można zostawić bez komentarza!), że wbiłaś mnie tym w fotel. Pomału zaczynam się bać o Luhana... dlaczego życie tak go krzywdzi? ;-; On ma taką czystą, śliczną duszę... jednocześnie jest chyba magnesem na kłopoty.

      Usuń
    2. Martis kochana duszyczko!
      Dziękuję, że zrecenzowałaś kolejny part, jeju jak ja lubię czytać takie rzeczy, bardzo bardzo ;;
      cieszę się, że ci się spodobało i sam fakt, że podoba mi się ten sposób na bycie dla kogoś miłym nawet jeśli cię nienawidzi, dlatego dość przyjemnie mi się to pisze oczywiście taki typ charakteru przypasowując do Lulu. Jjong.. ciekawa, mieszająca się ze sobą osobowość, ale myślę, że nie jednym zaskoczy! ;;
      Dziękuję bardzo, tobie również życzę dużo weny, xx

      Usuń
  4. Ja chcę więcej TaoHana i żeby oni byli razem :ccc

    OdpowiedzUsuń
  5. Czyżby Kris był złą osobą? Początkowo wydawał się być przyjacielem Luhana. Co się teraz z nim dzieje? Trzeba czytać dalej...

    OdpowiedzUsuń